جمله هایی از دکتر علی شریعتی

وقتی خواستم زندگی کنم، راهم را بستند.وقتی خواستم ستایش کنم، گفتند خرافات است.وقتی خواستم عاشق شوم گفتند دروغ است.وقتی خواستم گریستن، گفتند دروغ است.وقتی خواستم خندیدن، گفتند دیوانه است.دنیا را نگه دارید، میخواهم پیاده شوم. اکنون تو با مرگ رفته ای و من اینجا تنها به این امید دم میزنم که با هر نفس گامی به تو نزدیک تر میشوم . این زندگی من است.
هی با خود فکر می کنم ، چگونه است که ما ،
در این سر دنیا ، عرق می ریزیم و وضع مان این است.
و آنها ، در آن سر دنیا ، عرق می خورند و وضع شان آن است!
نمی دانم، مشکل در نوع عرق است یا در نوع ریختن و خوردن.
وقتی که بچه بودم هر شب دعا میکردم که خدا یک دوچرخه به من بدهد. بعد فهمیدم که اینطوری فایده ندارد. پس یک دوچرخه دزدیدم و دعا کردم که
خدا مرا ببخشد.
اینجا آسمان ابریست، آنجا را نمیدانم…
اینجا شده پائیز، آنجا را نمیدانم…
اینجا فقط رنگ است ، آنجا را نمیدانم…
اینجا دلی تنگ است ، آنجا را نمیدانم.
و از بیتابی*طلب* را از عمق* نهادشان* به* سختی* بر کشیده*اند و سرشار از شوق* و سرمست* از لذت* بر سر و روی* تصویر «او» ریخته*اند».
- خداوندا مردم شکر نعمتهای تو را به جا می آورند و من شکر بودن تو چرا که نعمت بودن توست.
- با همه چیز در آمیز و آمیخته نشو، در انزوا پاک ماندن نه سخت است و نه با ارزش.
- آنان که میفهمند عذاب میکشند و آنان که نمیفهمند عذاب میدهند.
دکتر شریعتی


آه چه حالتی دارد! نه به وصف می*آید و نه به فهم! دوست داشتن چه قدرتی دارد، در خویشاوندی و صمیمیت راستین چه نیروی معجزه گر خدایی نهفته است. چه لذتی است اینجا در "خود را نادیده گرفتن " در "خود را لقمه لقمه کردن" و به دهان دوست دادن که بجود و بجود و بجود و طعم و عصاره*اش را بمکد و تفاله*اش را بر خاک بریزد و این خود بهترین زندگی کردن است! و اینها و اینگونه نعمت*ها را همه از او دارم! من کی با این حالات آشنا بودم؟ کودک را، پدرش، مادرش می*زند و او به گریه می*افتد و از درد فریاد می*کشد، اما چه می*کند؟ با چهره برافروخته و چشمانی سرخ و گونه*های خیس از اشک، خود را به دامن مادرش یا پدرش، همان که آزارش داده است می*افکند.

بگذار شیطنت عشق چشمان تو را به عریانی خویش بگشاید
هر چند معنی جز رنج و پریشانی نباشد.
اما کوری را هرگز به خاطر آرامش تحمل نکن
دکتر علی شریعتی



چه بسیار دلهایی که می پرستند و نیکی می ورزند و پرستش و تقوی و نیکی نیز در آنها زشت و آلوده و پلید است.

و چه دلها که عشق می ورزند و گناه می کنند و خطا و هوس و گناه نیز در آنها زیبا و پاک و زلال است.
دکتر علی شریعتی